ما یک طیف آدم داریم که در بین وبلاگ نویس‌ها هم زیاد هستند؛ رمان‌خوان‌های فیلم بینی که دم به دقیقه در وبلاگشون پست می‌گذارند فلان سریال و فیلم را دیدیم و فلان کتاب را خواندیم. که در واقع بی تعارف عمرشان را در این راه تلف کرده‌اند و تنها فایدۀ مانده مقداری کلاس گذاشتن است و وهمی که فکر می‌کنند چیزی بهشان اضافه شده. این‌ها نه دانشجوی رشتۀ سینما و کارگردانی هستند و نه محقّق.
اگر کسی در این میان دنبالِ تحقیق و پژوهش باشد رمان خواندن و فیلم دیدن هم می‌تواند کمک کننده باشد. ادبیات یک تاریخِ دست نخوردۀ ناب است.
من همیشه به این فکر می‌کردم که چرا آیت الله ای بعضی رمان‌های خارجی را توصیه کرده‌اند که بخوانید، تا که به این جا رسیدم اگر کسی بخواهد بر روی تاریخ و تحولات فرانسه تحقیق کند کتاب‌هایی مثل بینوایان، دزیره و جنگ و صلح به خوبی تاریخ فرانسه را به تصویر می‌کشند. اگر چه کتاب دزیره که دربارۀ معشوقۀ ناپلئون است تاریخ را به قدر یک داستان رمانتیک تقلیل می‌دهد اما مطالب قابل استفاده‌ای دارد.
یا دربارۀ انقلاب اکتبر روسیه کتاب‌های دُن آرام، گذر از رنج‌ها و قلعۀ حیوانات قابل استفاده هستند. قلعۀ حیواناتی که توسط جرج اُرول نوشته شده، زمانی که یک مارکسیست دو آتیشه بود و وقتی که متوجه شد ایدئولوژی مارکسیست به بن‌بست خورده و خود مارکس می‌گوید من مارکسیست نیستم کتاب مزرعۀ حیوانات را به رشتۀ تحریر درآورد.
یا دربارۀ فیلم‌های تاریخی، اگر چه خودِ متخصصان سینما مثل ویلیام فیلیپس معتقدند که فیلم‌های سبک تاریخی همه تغییراتی خلاف واقع دارند تا جذابیتی برای مخاطبین داشته باشند اما به طور مثال فیلم‌های تارکوفسکی که در دوران حکومت شوروی سوسیالیتی ساخته شده‌اند در زمینۀ مطالعات فیلم‌های ایدئولوژیک کمونیستی قابل استفاده هستند.
درباره این سایت