خودت بخوان ببین اصلا عنوان به کارش می‌آید؟ حرف دل است

چی میشد اگر تمام شخصیت‌های تاریخ همین الآن حاضر بودند؟ اصلا تاریخ را کلا حذف می‌کردیم آن هم با از بین بردن مسئله‌ای به نام مرگ. همه زنده بودیم و در سنّ 20 سالگی می‌ماندیم و دیگر پیر نمی‌شدیم و دردهایش را نمی‌چشیدیم. زمان هم می‌ایستاد، 24 ساعتی وجود نداشت، شبی هم نبود و همیشه روز.

در یک حالتِ فرا زمان زندگی می‌کردیم. بعد بگذار ببینم آیا با نبودِ مرگ باز هم شخصیت‌های تاریخی اهمیتی خاصی پیدا می‌کردند؟ نه شمر، شمر می‌شد و نه حسین، حسین. شمر فقط یک انسانی بود فاسد و کثیف با اخلاق‌های بد و نه قاتل امام و نه این قدر منفور، شاید در حد یک زن بارۀ عصبی و حق کش می‌ماند.

پس شاید بشود رسید به این جا که این مرگ‌ها و زندگی‌هاست که بدترین و بهترین شکل یک انسان را در ما می‌سازد. چطور مردن و چطور به دنیا آمدن مهم هستند.

در گوشۀ کعبه به دنیا بیایی مهم است و مظلومانه به عشق مولایت شهید شوی اهمیت دارد. حالا به دنیا آمدنت دست خودت نیست، ولی چطور مردنت که دست خودت است.

امروز به شهید دهقانی فکر می‌کردم، من یک جلسه باهاش کلاس داشتم که همان هم آخرین دیدار ما بود و زیاد هم جالب نبود، به من گیر داد که چرا با زیرشلواری سر کلاس نشستی و چرا کورنومتر و کتاب برای کلاس تندخوانی نیاورده‌ای؟(البته این قدر بی ادب نبود که صریح بگوید ولی غیر مستقیم گفت و من هم یک آدم شه) من هم غیض‌اش را برداشتم و کلاسش را بیخیال شدم و نرفتم. و چه مرد آسمانی‌ای بود که من نشناخته بودمش و خوش به حالش که خودش را از زمین کَند و رفت. ما زمینی‌ها برای شهید مثل لبۀ استخری می‌مانیم که شناگر پایش را به آن میزند تا حسابی دور شود.

شاید وقتش است، به خودم بیایم، به خودم نگاه کنم، این مرد آسمانی که نشناخته‌امش، شاید توانستم حداقل این یکی را آسمانی کنم، حداقل یک نفر، خودم.

پی نوشت: هم حجره‌ایِ عشق، اولین مداحیِ استودیویی‌اش رو خوند، گوش کنید و اگر جملۀ التماس دعا هنوز کاربرد دارد، می‌گویم "التماس دعا" ( آدمی را فرض کنید به پهنای صورت اشک می‌ریزد و نشسته و دست‌هایتان را گرفته و به چشم‌هایتان خیره شده و می‌گوید التماس دعا)، همدیگر را دعا کنیم، دعا کنیم همه‌مون با هم مرگمون با شهادت باشه.

شاید هم امام زمان آمد و به وبلاگ‌ها یک سری زد، یا اصلا نیازی به تکنولوژی نداشت و می‌دانست که چه نوشته می‌شود، آمد و خواند ایشون دعامون کرد، یا اصلا از همه این ها بالاتر، نویسنده تحت ولایت تکوینی امام این سطور را نوشته و با هدایت آقا این جا رسیده.

هی، داشتیم پی نوشت می‌نوشتیم باز قلم رفت هر جا که جوهرش قد می‌داد، این مداحی استودیویی رو گوش کنید، قبل از این که فارس منتشرش کنه: