سخنِ کاذبی به نام غرور کاذب

غرورِ کاذب، مگر غرور صادق و کاذب دارد؟ غرور یک خصلتِ اخلاقیِ بد است که هر چه هم رنگِ زرد رویش بپاشی قناری نمی‌شود. یک آقایی که با ما سرِ دعوا دارد دائما حرف از غرور کاذب و صادق می‌زد و حتی ابایی هم نداشت که بگوید: آره من مغرورم، چون این قدر کتاب خوندم»

آقای محترم که نمی‌خواهم اسمت را ببرم چون سعی می‌کنم اسمت را حافظه‌ام پاک کنم لازم است به شما عرض کنم که امام علی(ع) در نهج البلاغه می‌فرماید: اگر غرور خوب بود خداوند به پیامبرانش می‌گفت مغرور باشند، اما گفت با خلق خدا در آمیزند و تواضع به خرج دهند. 

شاخ‌های واقعیِ عالم که پیامبران باشند مغرور نیستند و شما هم اگر به اندازۀ برجِ خلیفه طول و عرضِ کتاب‌هایی باشد که خوانده‌ای باز هم به پیامبران که در علم إلهی غوطه ورند نمی‌رسی، خداوند به این آقایان اجازۀ غرور نداده، آن وقت شما با پیمودن درجات اجتهاد و غور در نهایة الحکمه با پاس کردنش به وسیلۀ جزوۀ سوالات پر تکرار جنابِ قربانی و نفی عارفان و انکشاف و اکتشاف و اتصال بلا واسطه با حق تعالی و مرحلۀ فناءِ فی الله به این نتیجه رسیده‌ای که غرور، کاذب دارد و صادق! و شما هم آن وقت از مصدّقین کبرِ عالم امکان شده‌اید.

زرششک پلو.(خب بسه دیگه این طوری نمیتونم بنویسم و ادامه بدم.)

***

شنوندگان عزیز! خودتون بهتر میدونید، یک غرور داریم و یک عزت نفس، این که آدم نفسش پیش خودش و دیگران عزیز باشه برای یک مسلمون واجبه و حق نداره بیش از حد نفسش رو ذلیل کنه(مثل کاری که فرقۀ ملامتیه می‌کرد). این که آدم به استعدادهاش و توانایی‌هاش باور داشته باشه مشکلی نداره.

اما غرور، یعنی خود پسندی مشکلاتی با خودش همراه داره، غرور همون عزت نفس هست اما یک سری خصایص بد هم کنارش وجود داره: این که فرد اشتباهش رو نپذیره، این که همه رو حقیر و کوچیک و احمق ببینه و خودش رو بزرگ، این که انتقاد و حرف کسی رو نپذیره و خود سر باشه، این که عیبش رو بگی شروع کنه دعوا و گریه کردن جای اصلاحِ خودش.

***

غرور از تفکّر آدمی سنگ سیاه بدبوی متعفنی می‌سازد که اصطلاحا به آن دگماتیسم و جُمود می‌گویند، قدرت خود انتقادی را از انسان می‌گیرد و اجازۀ دیدن حقایق را به شکل واقعی‌، سلب می‌کند. می‌شوی یک آدمِ مزخرفِ غیر قابلِ تحمّل که همه از تو بیزارند. در حدیث ائمه معصومین هست که با مغرور، مغرورانه رفتار کنید.

روز خوش

تن‌تون سلامت